Αποκάλυψη Τώρα vol 1

 ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ – ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ

«…αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις, και σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος…», ας πούμε  για μια φορά αλήθειες….

…ειδικότερα τώρα που, αφενός μεν ως εκ θαύματος μέσω της εκπληκτικής εμφάνισης ενός μεγάλου πλυντηρίου στο οποίο ξεπλένονται έντεχνα γνωστές ιδεολογίες και πρακτικές οι οποίες αλλάζουν

πουκάμισα και προσωπεία κατά το δοκούν υποσχόμενοι τα πάντα, ότι δηλαδή δεν έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα, με την γνωστή επίφαση της δήθεν ενότητας και ανεξαρτησίας (βολεύει άλλωστε)…, αφετέρου δε με την ξαφνική εμφάνιση συνδυασμών «από το άγνωστο πολιτικό πουθενά» που δηλώνουν «ανεξάρτητοι», «ανένταχτοι», «ακομμάτιστοι», οι καταλληλότεροι και, ίσως, οι μοναδικοί που μπορούν να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που βασανίζουν τους εργαζόμενους, εντάσσοντας στις τάξεις της «ανεξαρτησίας τους»- μεταξύ άλλων- και συναδέλφους που έχουν εκφράσει και ακραίες ρατσιστικές απόψεις.

-Αλήθεια τελικά είναι το ενιαίο μισθολόγιο και εμείς δεν εξαιρεθήκαμε, γιατί τελικά ούτε περιούσιοι είμαστε, ούτε μοναδικοί, ούτε εξαιρέσιμοι. Είμαστε απλά εργαζόμενοι!

-Αλήθεια είναι οι λογικές του συντεχνιασμού που κυριάρχησαν τόσο καιρό και σήμερα, μετά από όσα ζήσαμε «……Ε! ας περιμένουμε δεκαπέντε μέρες να μας κάνουν την εξαίρεση κι αν δεν την κάνουν τότε θα πάμε όλοι μαζί ενωμένοι…», εξακολουθούμε να πιστεύουμε στους Μεσσίες που ήρθαν αυτοπροσώπως στη ΜΟΔ να μας διαβεβαιώσουν «….ότι όλως τυχαίως την ώρα που μιλάμε γράφετε η ρύθμιση σας……» η οποία  χάθηκε στο μεταξύ στο διάδρομο του Υπουργείου, του κόμματος, της Βουλής, της ΚΕΝΕ, του ΓΛΚ και του Σωματείου εργαζομένων στο ΥΠΟΙΟ (γιατί διαφωνούσαν και αυτοί!!) εκεί όπου χάθηκε και η μισθοδοσία του Μαρτίου…Τελευταία μαθαίνουμε ότι η ρύθμιση τριγυρνάει στις Βρυξέλλες που θα μας εξασφαλίσουν και αυτές με τη σειρά τους (όλως τυχαίως μια βδομάδα πριν τις εκλογές)!  Τελικά μικρή σημασία έχει τι μας λένε αλλά τι κάνουμε και τι πιστεύουμε.

-Αλήθεια πόσες φορές συμμετείχαμε σε μια Γενική Συνέλευση για να πούμε τη γνώμη μας και να την υποστηρίξουμε με επιχειρήματα?

-Αλήθεια κι αν δεν μπορούσαμε να πάμε σε μια Γ.Σ. (γιατί είναι και μακριά και οι βενζίνες κοστίζουν - πράγματι) πόσες φορές συγκαλέσαμε μια Τοπική Συνέλευση στην υπηρεσία μιας για να συμβάλουμε, να βγάλουμε μια απόφαση από κοινού που θα κατέβει ως πρόταση, ως ψήφισμα ως κραυγή αγωνίας?

-Και μείς οι συνάδελφοι από την επαρχία, που τώρα τελευταία ανακαλύψαμε ότι μας ενοχλεί ο Αθηνοκεντρικός χαρακτήρας του Συλλόγου και φωνάζουμε ότι δεν υπάρχει περιφερειακή εκπροσώπηση, ενώ δυο χρόνια τώρα ελάχιστες ΤΣΕ κατέβηκαν με προτάσεις και με  ψηφίσματα. Αλήθεια δεν είναι άλλωστε ότι η περιφερειακή εκπροσώπηση που υπήρξε αντιμετώπιζε τα συνδικαλιστικά ζητήματα με πολιτική ματιά και σαφή ένταξη?

-Η Αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν «αγωνιστήκαμε» πλειοψηφικά και σταθερά. Πόσες φορές συμμετείχαμε μαζικά, συνειδητά και με διάρκεια, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις στους αποκλεισμούς Υπηρεσιών και φέραμε κι ένα συνάδελφο –που δεν είχε κατεβεί μέχρι τότε σε μια απεργία μαζί μας - για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα που μας κλέβουν, παραμένοντας δήθεν διαμαρτυρόμενοι στα γραφεία μας, γιατί μία μέρα ήταν λίγη, «εμείς είμαστε για τους μεγάλους αγώνες, διαρκείας»?

-Πόσες φορές δεν μουρμουρίσαμε από μέσα μας με απαξιωτικά-υβριστικά λόγια και αφορισμούς για όσους μέσα στο ΔΣ, άλλα έλεγαν στην γενική συνέλευση και άλλα έκαναν? Πόσες φορές δεν σβήσαμε email με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς? Πόσες φορές δεν υπονομεύτηκαν αποφάσεις παραμονές μεγάλων κινητοποιήσεων με τυπολατρικά προσχήματα, από τους ίδιους και τους ίδιους, οι οποίοι σήμερα εμφανίζονται τάχα «ανεξάρτητοι» και αμόλυντοι, αλλά δεν τολμήσαμε να πούμε αλήθειες? Αλήθεια πόσες φορές?

-Αλήθεια μήπως βολεύει τελικά ή έχουμε γαλουχηθεί να ρίχνουμε μια ψήφο ανά δύο χρόνια σε μια κάλπη και να αναθέτουμε σε άλλους τη ζωή μας?

-Βγήκαν – βγαίνουν τα ΠΔ των οργανισμών των Υπουργείων και οι ΕΥ (δηλαδή η ΜΟΔ)  διαλύονται-εξαφανίζονται. Και τα ιμάτια της τα μοιράζουν σε λοταρία, όποιος προλάβει. Και μείς τι κάνουμε?

 -«Ξεκλείδωσαν» 15.000 απολύσεις με απόφαση της  τρικομματικής (με διάφορα προσχήματα) ως το 2014 και «μέχρι το 2015 θα έχουμε μείωση του δημοσιοϋπαλληλικού προσωπικού σε βαθμό μεγαλύτερο από τις 180 χιλιάδες» (δηλώσεις Φ. Κουβέλη 14.4.2013).  Αλήθεια  πιστεύει κανείς  ότι  οι εργαζόμενοι στη ΜΟΔ θα εξαιρεθούν?

-Το τέλος του 2013 είναι κοντά, το ίδιο είναι και τα Τεχνικά Δελτία της μισθοδοσίας ΜΟΔ ή μήπως πιστεύουμε ότι εμείς πάλι θα σωθούμε? Γιατί, μήπως δεν είναι η ΜΟΔ ένα «έργο»?

-Οι σύμβουλοι μας υποκαθιστούν εδώ και χρόνια, λιγάκι, λίγο, περισσότερο, πολύ, πάρα πολύ….και μείς δε βλέπουμε, δεν ακούμε, δε μιλάμε. Αλήθεια, πιστεύουμε πως θα είμαστε στη θέση μας για πάντα?

-Και τώρα καμωνόμαστε πως θα συμβάλλουμε  με την τεχνογνωσία μας για να ανακτήσει η ΜΟΔ και τα στελέχη της τον ρόλο της στην κοινωνία, καθώς είμαστε και τεχνοκράτες. Μας ρώτησαν ποτέ για κάτι, ακούσανε ποτέ τα όσα τους λέγαμε? Και αυτοπροσκαλούμαστε  τώρα για να συνδιαμορφώσουμε το ποια πρέπει να είναι η αναπτυξιακή πορεία της χώρας, πως πρέπει να είναι το επόμενο ΕΣΠΑ, ΞΕΣΠΑ ή όπως αλλιώς θα το λένε, ή μήπως τελικά βαυκαλιζόμαστε ?

-Αλήθεια καταλαβαίνουμε ότι η λέξη αλληλεγγύη δεν είναι συνώνυμο του charity όπως πολύ sicαtα πιστεύουμε στο βάθος-βάθος (ας το ομολογήσουμε) κάθε φορά που πλησιάζουν Χριστούγεννα. Και πως αλληλεγγύη είναι ένα ψήφισμα, είναι συμπαράσταση, ένα ποσό, μικρό – μεγάλο, για εργαζόμενους που ήταν σαν κι εμάς πριν τους απολύσουν και που - έτσι όπως πάει το πράγμα - θα έρθουμε και μείς στη θέση τους? Αλληλεγγύη δεν είναι το δεύτερο ρούχο που βαρεθήκαμε και το χαρίζουμε, ούτε το δίφραγκο από τα ρέστα. Είναι το δίχτυ που κρατάει με πείσμα τούτη την κοινωνία ζωντανή ακόμη. Είναι να δίνεις το χέρι σε αυτόν που σηκώνεται. Είναι να είσαι δίπλα με τον συνάδελφο στη διαδήλωση.

ΜΟΔΙΤΕΣ, ο ΣΕΜΟΔ δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας όσων συμβαίνουν στην κοινωνία.

Θέλουμε ένα Σωματείο που θα μπορέσει να γίνει το ανάχωμα και η ελπίδα. Το σημείο εκκίνησης για διεκδικήσεις και αγώνες για τους εργαζόμενους στη ΜΟΔ και για την κοινωνία. Όλοι εμείς, που προχωρήσαμε στη συγκρότηση αυτής της αγωνιστικής κίνησης αντίστασης, μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία και ανησυχίες, σε μία περίοδο κρίσης, που παρόμοια δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ.

Είναι ανάγκη σήμερα όχι μόνο να μην αποδεχτούμε τα σκληρά μέτρα που επιβάλουν, ως μονόδρομο, το Μνημόνιο, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κυβερνητική τρόϊκα με τα φανερά «αριστερά» της δεκανίκια (ΔΗΜΑΡ) και τα «κρυφά» φασιστικά της εργαλεία (Χ.Α.), αλλά να αγωνιστούμε να τα ανατρέψουμε προς όφελος των εργαζομένων.