ΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΟΔ 
(Α.Π.Ε. ΜΟΔ)

Συνάδελφοι,

3 Μνημόνια και 4 χρόνια μετά το «λεφτά υπάρχουν», 3 χρόνια από τη βίαιη πρόσδεση της χώρας στο ζυγό των μνημονίων, η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού προσλαμβάνει βιβλικές διαστάσεις.

Το Μνημόνιο III είναι «εδώ», για να ξεθεμελιώσει ότι
παρέμεινε «όρθιο»και να διαλύσει κατακτήσεις ενός και πλέον αιώνα.  150.000 απολύσεις στο Δημόσιο, ανελέητη φορομπηχτική λαίλαπα, διάλυση της Παιδείας, της Υγείας, και της Πρόνοιας, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων και ισοπέδωση μισθών και δικαιωμάτων, ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών.... και η λίστα συνεχίζει ανεξάντλητη.

Οι τροϊκανοί (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) και οι ντόπιοι υπηρέτες τους μέσα από μια ασύστολη δημαγωγία και παραπλάνηση, γκαιμπελικών διαστάσεων, συνεπικουρούμενοι από τα δημοσιογραφικά φερέφωνα και τους μεγαλοκαναλάρχες, συσκοτίζουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης στην χώρα μας. Μιας κρίσης που για εμάς δεν είναι τοπική, αν και στην Ελλάδα, όπως και στον υπόλοιπο Ευρωπαϊκό νότο, πήρε οξυμένα χαρακτηριστικά, που δεν αφορά τον ένα ή τον άλλο τομέα της οικονομίας ή της πολιτικής, που δεν είναι ευκαιριακή ή κυκλική αλλά αντίθετα τα χαρακτηριστικά της έχουν παγκόσμιο, δομικό και ιστορικό χαρακτήρα κι αγγίζουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Είναι το τελικό στάδιο παρακμής και σήψης ενός παραφθαρμένου παγκόσμιου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που στην προσπάθεια του να επιβιώσει υφαρπάζει ότι κατακτήθηκε με αγώνες.

Η πραγματικότητα όπως τη βιώνουμε

Ενώ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι ελληνικό φαινόμενο, αφού «ζούσαμε περισσότερο από όσο παράγαμε» ήρθε η σειρά της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας,  πρόσφατα και της Κύπρου, αλλά ακόμη και της Γαλλίας να χτυπηθούν από τις «αγορές» και οι λαοί τους να βιώσουν την «δημοσιονομική προσαρμογή». Και έπεται η συνέχεια για όλους τους λαούς της Ευρώπης με την εφαρμογή της Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας.

Ενώ λοιδόρησαν τους εργαζόμενους ως τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, κηφήνες και τζίτζικες, ενώ στοχοποίησαν τα εργασιακά δικαιώματα σαν προνόμια, ενώ λασπολόγησαν τους εργαζόμενους του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, βαφτίζοντας τους «ρετιρέ», σε μια προσπάθεια να καθαγιάσουν τους πραγματικούς υπεύθυνους για την κρίση δηλαδή τους καπιταλιστές, τραπεζίτες, ντόπιους και ξένους βιομήχανους, ήρθαν οι διάφορες λίστες να αποδείξουν περίτρανα ότι την ώρα που οι εργαζόμενοι καλούνται να ζήσουν με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα, την ώρα που οι άνεργοι υπερβαίνουν το 1.500.000, κάποιοι θησαυρίζουν μεταφέροντας τις συνέπειες τις κρίσης πάνω στις πλάτες της δυστυχίας του ρημαγμένου εργαζόμενου λαού.

Την ώρα που οι οικογένειες των εργαζόμενων και των ανέργων πάγωσαν από το κρύο, η κυβέρνηση δημαγωγεί για την «ανάπτυξη» που οραματίζονται ότι θα έρθει, πάνω στα εργασιακά και κοινωνικά ερείπια.

Το συνδικαλιστικό ζήτημα

Δυστυχώς η επίθεση αυτή πέτυχε την ηγεσία του εργατικού κινήματος σε μια οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική παραλυσία και σύγχυση. Βρήκε συνδικάτα ανέτοιμα, χωρίς μαζικότητα, γραφειοκρατικά, χωρίς εσωτερική δημοκρατική ζωή και ζωντάνια, χωρίς ταξικό προσανατολισμό και με συνδιαχειριστική λογική.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στα πρωτοβάθμια αλλά κυρίως στα δευτεροβάθμια (ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα) και τριτοβάθμια (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) συνδικάτα, που κυριαρχούνται από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ), για χρόνια καλλιέργησαν τη λογική της ανάθεσης και του ρουσφετιού. Για χρόνια, συνεπικουρούμενες και από άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις (Αυτόνομη Παρέμβαση) στρογγυλοκάθονταν στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» δηλαδή της εθελοντικής υποταγής των εργαζομένων στις κάθε ορέξεις του ΣΕΒ και των κυβερνήσεων και παζάρευαν την απεμπόληση εργασιακών δικαιωμάτων. Πέρα και έξω από την οργανωμένη μαζική πάλη των εργαζομένων, καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία, την συνδικαλιστική «αυθεντία», που θα λύσει τα προβλήματα με τις προσωπικές επαφές, τον προσωπικό αριβισμό και αποκοίμισαν συνειδητά τους εργαζόμενους σαμποτάροντας τους αγώνες με άσφαιρες 24ωρες απεργίες για να «ξεφουσκώσουν» το κίνημα που δειλά εμφανιζόταν...

Παράλληλα οι λογικές των «καθαρών» πλατειών, των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων που εφάρμοσε το ΠΑΜΕ επέτειναν την κρίση του εργατικού κινήματος σπάζοντας το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων και λειτουργώντας έως ενός σημείου απωθητικά σε μεγάλη μάζα εργαζομένων απέναντι στο συνδικαλισμό.

Παρόλα τα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι έδωσαν μεγάλους αγώνες ενάντια στην εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων. Ο Μάης του 2010, ο Ιούνης και ο Οκτώβρης του 2011, ο Φλεβάρης του 2012 και ο νέος γύρος εργατικών αγώνων που ξέσπασε με την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙΙ, αρχής γενομένης με τον αγώνα των συγκοινωνιών και των ναυτεργατών, παρά την παρελκυστική έως υπονομευτική στάση των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που δεν σχεδίασαν ένα συνεκτικό κλιμακούμενο αγωνιστικό πλαίσιο δράσης για την απόκρουση και ανατροπή των μέτρων, δείχνουν ότι μεγάλα τμήματα των εργαζομένων συνειδητοποιούν ότι, μπροστά στο μαύρο μέλλον που τους ετοιμάζουν, υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι:

·         ή ο αδιέξοδος δρόμος της ατομικής λύσης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην μοιρολατρία,την απογοήτευση και την απόλυτη καθυπόταξη,  

·         ή ο μαζικός, οργανωμένος, ανειρήνευτος αγώνας των εργαζομένων ενάντια στη βαρβαρότητα του κεφαλαίου, που με πρόσχημα την δικιά του κρίση και εργαλείο τα αντιλαϊκά μνημόνια, δείχνει τα δόντια του.

Τρίτος (εύκολος) δρόμος δεν υπάρχει!

Συνάδελφοι, η συσπείρωση μας και ο αγώνας μας, είναι ο τρόμος των από πάνω και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή  είναι η μοναδική μας δύναμη.

Γι’ αυτό και απέναντι σε αυτούς τους σκληρούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν σκληρή καταστολή (ΜΑΤ, αλόγιστη χρήση χημικών, βασανιστήρια στα τμήματα, επιστράτευση απεργών, δικαστικές διώξεις) και όλους τους παρακρατικούς και φασιστικούς μηχανισμούς. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν.

Ο ΣΕΜΟΔ σε περιδίνηση

Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε και ο αγώνας των εργαζομένων στην ΜΟΔ, που σαν οργανικό κομμάτι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, υπέστησαν όλα τα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα, που αφορούν αποκλειστικά αυτό το τμήμα εργαζομένων (μειώσεις μισθών, εφεδρείες, κατάργηση ΣΣΕ κλπ) αλλά και το σύνολο των μέτρων (φορολογικά, χαράτσια, ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία, πρόνοια) που αφορούν όλους τους εργαζόμενους.

Σταχυολογώντας θυμίζουμε ότι έχουμε υποστεί περικοπή μισθών που αγγίζει το 40%, κατάργηση του 13^ου και  14^ου μισθού, κατάργηση ωριμάνσεων, κατάργηση επιδομάτων τέκνων, κατάργηση των όποιων παροχών της ΣΣΕ  η οποία καταστρατηγήθηκε επί της ουσίας, συνάδελφοι έχουν βγει σε εφεδρεία, και πρόσφατα (με το μνημόνιο 3) μας έσυραν και στο Ενιαίο μισθολόγιο – φτωχολόγιο και στην περίφημη «κινητικότητα», με το επόμενο μεγάλο κύμα συγχωνεύσεων οργανισμών, την ώρα που 150.000 εργαζόμενοι πρέπει να αποχωρήσουν από το δημόσιο μέχρι το 2015 και άρα και από τη ΜΟΔ .

Οι αγώνες που δώσαμε δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από το γενικότερο επίπεδο αγωνιστικότητας, μαζικότητας και διάρκειας που είχαν οι αγώνες που έδωσαν οι εργαζόμενοι. Η έλλειψη οργάνωσης, η έλλειψη συμμαχιών με ομοειδείς εργασιακούς χώρους, η αποσπασματική τακτική των αγώνων αλλά και τα αιτήματα πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος αποσυσπείρωσαν τη βάση των εργαζομένων και καλλιέργησαν την αίσθηση του μάταιου αγώνα.

Ειδικά στη ΜΟΔ το οξύμωρο φαινόμενο της ισορροπίας τρόμου μεταξύ της πλειοψηφούσας στο ΔΣ φιλοκυβερνητικής παράταξης (με εκπροσώπους των παρατάξεων ΠΕΠ και ΜΟΔ για το Μέλλον) που αντιπολιτευόταν την μειοψηφούσα ΕΑΣ –που κατείχε τη θέση του Προέδρου- προκάλεσε σύγχυση και παράλυση στο σώμα καθώς οι αποφάσεις των Γ.Σ. (όταν δεν τίθονταν θέμα απαρτίας) σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζονταν.

Απαξίωση των Γ.Σ., κλίμα τεχνητής έντασης, ανοίκειες επιθέσεις  όλων εναντίον όλων, και υπονόμευση – αντί υποστήριξης- οποιασδήποτε κινηματικότητας ερχόταν από τη βάση (βλέπε απεργιακή ή επιτροπή αγώνα).

Τα επίχειρα

Mε κραταιές ακόμη τις συντεχνιακές λογικές των εξαιρέσεων από το Ενιαίο Μισθολόγιο, κατά κύριο λόγο από την μεριά της ΠΕΠ και της ΜΟΔ για το Μέλλον, που καλλιέργησαν τη λογική του συνδικαλισμού των διαδρόμων και των προσωπικών επαφών και δευτερευόντως από την μεριά της ΕΑΣ που έδωσε «αγωνιστικό άλλοθι» σε αυτή τη συντεχνιακή λογική και ενώ τα 3 μνημόνια στα 3 χρόνια που πέρασαν άφησαν επάνω μας όλη τη λαίλαπα, δεν μάθαμε ακόμη τίποτα (;) 

Οι λογικές των «εξαιρέσεων», των προσωπικών επαφών, του συνδικαλισμού των διαδρόμων, της ανάθεσης και των «πεφωτισμένων» ηγεσιών, της εξάντλησης των «αγώνων» σε μηνύσεις για … μετά θάνατο δικαίωση, που καλλιεργήθηκαν σε μια προηγούμενη «εύρωστη» οικονομικά περίοδο, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και όποιες συνδικαλιστικές δυνάμεις εξακολουθούν να τις καλλιεργούν, το κάνουν μόνο για να κοιμίσουν τις συνειδήσεις των συναδέλφων και να βοηθήσουν στο να περάσει πιο εύκολα η κυβερνητική πολιτική.

«Αντί» Πρότασης

Κανένας κλάδος δεν μπορεί από μόνος του να φρενάρει την επίθεση...

Εμείς θεωρούμε ότι:

·         Ο αγώνας ενάντια στο Ενιαίο Μισθολόγιο, τις απολύσεις κλπ, είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, που τους αφορά και είναι μέρος ενός ευρύτερου αγώνα που συνδέεται με την ανατροπή των μνημονίων και των αντιλαϊκών νόμων.

·         Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να επιδιωχθεί η συγκρότηση ενός πλατιού μετώπου από όλους τους εργαζόμενους του δημόσιου και ευρύτερου τομέα, ενάντια σε αυτή την πολιτική.

·         Οι εργαζόμενοι στη ΜΟΔ έχουμε μόνο μια επιλογή: να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στο ΔΣ του ΣΕΜΟΔ κόντρα στις δυνάμεις της συνδιαλλαγής και της υπονόμευσης, απορρίπτοντας τις έτοιμες συνταγές που οδηγούν σε νέες ήττες και απογοητεύσεις, σε χειρότερες συνθήκες εργασίας και ζωής για όλους μας, διαφορετικά ο δρόμος για τη κόλαση είναι ανοικτός.

Θεωρούμε επίσης ότι αυτό που απαιτούν οι, ομολογουμένως, δύσκολες ιστορικές συνθήκες είναι ταξική – αγωνιστική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος κόντρα στις υποταγμένες και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και στις διασπαστικές λογικές.

Είναι η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα σε μια πραγματικά αγωνιστική – ταξική κατεύθυνση. Είναι ο συντονισμός και η κλιμάκωση των αγώνων ώστε να πάρουν πανεργατικά – παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Και κυρίως είναι η ανάπτυξη της εργατικής δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς με συνελεύσεις – συγκεντρώσεις, επιτροπές αγώνα (ιδιαίτερα με τους συναδέλφους εκτός Αθήνας - που εν μέρει δικαίως – νοιώθουν παραγκωνισμένοι), περιφερειακές συσκέψεις ώστε σε αυτές τις συνθήκες ο κάθε συνάδελφος να είναι μέρος της συλλογικής διαδικασίας, να αναλαμβάνει την ευθύνη των συλλογικών αποφάσεων και στην συνέχεια την ευθύνη των δράσεων.

Όχι στην μοιρολατρία και στον εφησυχασμό!

Όχι στο Ενιαίο Μισθολόγιο – Φτωχολόγιο!

Όχι σε νέες μειώσεις μισθών – Συλλογικές Συμβάσεις με πραγματικές αυξήσεις, σύμφωνα με τις ανάγκες μας!

Όχι στις απολύσεις. Όχι στην κινητικότητα και τις καταργήσεις Ειδικών Υπηρεσιών!

Κάτω οι αντιλαϊκοί νόμοι και τα μνημόνια!

Συνδικάτα ταξικά και όχι κυβερνητικά!

Εκείνος που μένει στο σπίτι όταν αρχίζει η πάλη κι αφήνει άλλους να αγωνίζονται για τη δική του υπόθεση αυτός πρέπει να προσέχει: διότι όποιος δεν μοιράστηκε την πάλη θα μοιραστεί την ήττα.
Ούτε καν την ήττα αποφεύγει όποιος θέλει να αποφύγει την πάλη: 

διότι παλεύει για την υπόθεση του εχθρού εκείνος που δεν πάλεψε για τη δική του υπόθεση.

Μπέρτολντ Μπρεχτ