Ανακοίνωση για την Εργατική Πρωτομαγιά

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΟΔ (Α.Π.Ε. ΜΟΔ)

                                                                

1^η Μάη  1886

Οι εργαζόμενοι του Σικάγο απαίτησαν και κέρδισαν το οχτάωρο, με όπλο την απεργία, σηματοδοτώντας την κλιμάκωση των εργατικών διεκδικήσεων και κατακτήσεων, ειδικά στον 20^ο αιώνα.

1^η Μάη 2017

131 χρόνια μετά, η εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο βρίσκεται αντιμέτωπη μπροστά σε μια γενικευμένη επίθεση στα δικαιώματά της. Στο έδαφος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, κατακτήσεις ενός και πλέον αιώνα σαρώνονται και θεσμοθετείται η εργασιακή βαρβαρότητα.

131 χρόνια μετά, η εργατική τάξη και οι λαοί αντιμετωπίζουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, τον πόλεμο και την προσφυγιά. Χώρες βομβαρδίζονται και ερημώνονται, άνθρωποι ξεσπιτώνονται.

131 χρόνια μετά, τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες δέχονται απανωτά χτυπήματα.

9 χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που ακόμη σοβεί, ο διεθνής ορίζοντας σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την επιθετικότητά τους στη Μέση Ανατολή, βομβαρδίζοντας τη Συρία και στέλνουν μηνύματα στη Β. Κορέα με την ρίψη της «μητέρας των βομβών» στο Αφγανιστάν. Με μια σειρά χώρες να εξακολουθούν να ματώνουν (Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Ουκρανία κλπ), η άνοδος της φιλοπόλεμης και επιθετικής κλίκας του Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ, οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, εγκυμονώντας μεγαλύτερους κινδύνους για τους λαούς.

Οι συνέπειες της κρίσης σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία κλπ, η σκληρή λιτότητα, τα ηγεμονικά σχέδια της Γερμανίας, το Brexit, η άνοδος της ακροδεξιάς και το προσφυγικό, η λογική του μη «χείρον» στις εκλογές της Γαλλίας με το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα στην ακροδεξιά και στον πιο σκληρό νεοφιλελευθερισμό έχουν ως αποτέλεσμα να τρίζει συθέμελα η ΕΕ, η οποία περνάει τη χειρότερη κρίση της ιστορίας της.

Για 7 χρόνια στην Ελλάδα, η εργατική τάξη και ο λαός της βρίσκονται στο ζυγό των μνημονίων της ΕΕ και το ΔΝΤ, που αποδέχθηκαν και υλοποιούν η ντόπια ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ,  παρά την «αντιμνημονιακή» της προπαγάνδα, φόρτωσε την εργατική τάξη και το λαό με το 3^ο μνημόνιο, ενώ και μπροστά στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης συμφωνεί σε ένα νέο μνημόνιο βάρβαρων αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων (νέες περικοπές συντάξεων, μείωση αφορολόγητου ακόμη και για εισοδήματα κάτω από τα όρια της φτώχειας, παγίωση και επέκταση του εργασιακού μεσαίωνα, περιστολή των ΣΣΕ, περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κλπ).

Στην γειτονία μας που φλέγεται, από την ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Τουρκία, ως την Μέση Ανατολή και την Β. Αφρική, η κυβέρνηση εκχωρεί την κυριαρχία της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, εμπλέκει το λαό στα αιματοβαμμένα σχέδια των ιμπεριαλιστών, παραχωρώντας τις βάσεις και μετατρέποντας το Αιγαίο σε Νατοϊκή θάλασσα, με το πρόσχημα του ελέγχου των προσφυγικών ροών.

Η αντιπολίτευση (ΝΔ, ΔΗΣΥ/ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Εν. Κεντρώων) υπερθεματίζει σε αυτή την πολιτική και καλεί την κυβέρνηση στην πλήρη και αταλάντευτη εφαρμογή της. Η φασιστική Χρυσή Αυγή, πουλώντας πατριδοκαπηλία, χύνει το ρατσιστικό και ξενοφοβικό της μίσος προς τους ξεριζωμένους πρόσφυγες και μετανάστες.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

Μπροστά σε αυτή την επίθεση οι εργατικές και λαϊκές μάζες στη χώρα μας και παγκόσμια δεν έπαψαν στιγμή να αγωνίζονται, να αντιστέκονται και να παλεύουν, ενάντια στην εργασιακή βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Το γεγονός ότι τα αντιλαϊκά – αντεργατικά μέτρα στην χώρα μας περνάνε χωρίς μεγάλες αντιστάσεις δεν οφείλεται σε κάποιο «φυσικό» φαινόμενο. Ούτε γιατί δεν «τραβάνε» οι εργαζόμενοι. Η αιτία είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, με την κυριαρχία σε αυτό των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού (παλιού και νέου). Τέτοιες είναι και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που είχαν την διοίκηση του ΣΕΜΟΔ το προηγούμενο διάστημα.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ  αγωνιστική – ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος για την απόκρουση των νέων μέτρων που έρχονται, την επαναδιεκδίκηση και επανακατάκτηση των δικαιωμάτων που μας έχουν αφαιρέσει. Για να ανατραπούν τα μνημόνια και οι νόμοι που απορρέουν από αυτά.

Απέναντι στις επεμβάσεις και τους πολέμους στην περιοχή, μπροστά στον κίνδυνο νέων πολεμικών αναφλέξεων στην γειτονιά μας, απαιτείται ο κοινός αγώνας της εργατικής τάξης και των λαών των χωρών της περιοχής, για την υπεράσπιση της ειρήνης. Γιατί οι εργαζόμενοι και οι λαοί της περιοχής δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντίθετα τους ενώνουν οι κοινοί αγώνες για ειρήνη, δημοκρατία, ελευθερία και προκοπή.

Να φύγουν το ΝΑΤΟ και οι βάσεις. Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στα πολεμικά σχέδια των αμερικανονατοϊκών.

Να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, κόντρα στα μισαλλόδοξα κηρύγματα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις της 1^ης Μάη.

Η 1^η Μάη δεν είναι αργία, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ!

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Ο  Μάης του ‘36 και η απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη

«….αφετηρία της παλλαϊκής κινητοποίησης στάθηκε η καπνεργατική απεργία που κήρυξε στις 3 Μάη του 1936 η Πανελλαδική Καπνεργατική Ομοσπονδία, με καθολική συμμετοχή των καπνεργατών σε όλες σχεδόν τις περιοχές που ασχολούνταν με τον καπνό, κυρίως στη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα, τη Δράμα και την Ξάνθη. Βασικά αιτήματα των καπνεργατών ήταν η αύξηση του ημερομίσθιου, η τήρηση των όρων υγιεινής στα καπνομάγαζα, η δραστηριοποίηση υπέρ των μελών του (!) του Ταμείου Ασφαλίσεως Καπνεργατών (ΤΑΚ), η επεξεργασία όλων των καπνών στη χώρα μας, η ρύθμιση ειδικών επαγγελματικών δικαιωμάτων, η αμνήστευση των διωκόμενων καπνεργατών κα. Στα αιτήματα των καπνεργατών οι καπνέμποροι απάντησαν με λοκ άουτ, ενώ τις επόμενες μέρες η απεργία γενικεύτηκε με τη συμμετοχή και άλλων βασικών εργασιακών κλάδων, με αποτέλεσμα να τελματώσει η οικονομική και κοινωνική ζωή της Θεσσαλονίκης.

Σύμβολο του αγώνα του «Μάη του ‘36» υπήρξε η κλασική φωτογραφία της τραγικής μάνας που κλαίει πάνω από το δολοφονημένο κουφάρι του γιού της, του 27χρονου αυτοκινητιστή Τάσου Τούση από το Ασβεστοχώρι, στο οδόστρωμα της Εγνατίας, δίπλα στην Παναγία Χαλκέων. Ήταν ο πρώτος απεργός νεκρός που σκοτώθηκε λίγο πριν από χωροφύλακες στη συμβολή των οδών Συγγρού και Πτολεμαίων».

(φωτογραφία –πορεία διαδηλωτών στην Εγνατία- και κείμενο από το ιστορικό αρχείο της ΕΡΤ)